Toch is hij van alle zoogdieren bij de geboorte de meest hulpeloze. Inderdaad, de meeste dieren komen - dankzij de erfelijkheid van de soort - ter wereld met haast georganiseerde hersenen. De mens daarentegen moet - afgezien van de cerebrale verbindingen die zijn overlevingsfuncties regelen zoals de ademhaling, het zuigen of de vertering - de meeste neuronale verbindingen, nodig voor zijn cognitieve ontwikkeling en maatschappelijk functioneren, nog tot stand brengen.

Ze moeten zich eerst aanpassen aan de familie waarin ze geboren worden maar vervolgens ook aan de cultuur. Ze moeten dus leren kijken, zich overeind houden en zich verplaatsen zoals het hoort. Ook de taal die gemeenschappelijk is voor hun omgeving moeten ze leren. Gelukkig zijn de hersenen geprogrammeerd om nieuwsgierig te zijn en om te interageren met de omgeving. Baby’s en jonge kinderen observeren en verkennen hun eigen bewegingen en handelingen en hun relaties met hun omgeving. Ze scheppen een beeld van een wereld die zinvol is voor hen. Al spelend ontdekken ze de regels van hun cultuur. Ze zijn meester over hun eigen leerproces en de beheersing van een nieuwe vaardigheid is een bron van diepe voldoening. Via een proces van verkennend vallen en opstaan, lukken en mislukken, en de constante aanpassingen die dit vergt, brengt het zenuwstelsel zichzelf tot ontplooiing. Dit groeiproces geeft toegang tot een hoger cognitief niveau en biedt de mogelijkheid tot complexere handelingen. Langzamerhand komen schema’s van neuromusculaire coördinaties tot stand die de basis zullen vormen voor alle latere handelingspatronen.

De mens heeft echter geen gebruiksaanwijzing tot zijn beschikking en zijn ontwikkelingsproces kan door de beproevingen van het leven sterk verstoord worden. Ongunstige neuromusculaire coördinaties en schadelijke gewoontes kunnen hun tol eisen. Zo is één van de meest gangbare reacties op pijn, zowel fysiek als geestelijk, een samentrekking van de pijnlijke regio. Als de spanning niet wordt losgelaten, zal die plek niet meer worden waargenomen en geen deel meer uitmaken van het zelfbeeld. Doordat dit deel van het lichaam in mindere mate mee beweegt, zullen andere lichaamsdelen dit gebrek aan beweeglijkheid moeten compenseren en over-geactiveerd worden.

In de westerse maatschappij geeft de opvoeding voorrang op het intellectueel en academisch leerproces (het gebruik van de verbale gedachte). Men besteedt er weinig aandacht aan het luisteren naar zichzelf of aan het leren via lichamelijke ervaring.

Zijn leven lang wordt de mens er echter toe gebracht zich aan te passen aan nieuwe situaties en levensvoorwaarden. Bij het schoolgaan, tijdens de adolescentie, op het werk, binnen het huwelijk, bij de geboorte van een kind, ziekte, ongevallen, een overlijden enz., moet hij in zichzelf kracht putten om die uitdagingen aan te gaan. Wat doen we precies om ons aan te passen en veranderingen het hoofd te bieden ? Herhalen we steeds dezelfde schema’s of hebben we het vermogen creatief te zijn als een jong kind.

Gedurende heel ons bestaan bezitten we het vermogen dit organisch leerproces terug op de voorgrond te plaatsen en het vertrouwen in ons leer- en aanpassingsvermogen terug te vinden.

Dit is wat de Feldenkrais methode kan bieden.